لکه‌ی بزرگ

هفت ساله بودم که فهمیدم زندگی گاهی آنقدر سخت می‌شود که مجبور شوم با اتاقم با گربه‌ها، با آن ایوان بزرگ، با کوچه و محله‌ام، با بچه‌های همسایه، با درخت اوکالیپتوس جلوی در، خداحافظی کنم. به علت مشکلات مالی خانه را فروخته بودیم و یک آپارتمان کوچک، خیلی دورتر از خانه‌ی قبلی، در طبقه‌ی سوم یک ساختمان قدیمی اجاره کرده بودیم. کوچه‌ای در کار نبود، ساختمان کنار خیابان بود. همسایه‌ها همه پیر و پاتال بودند و نه تنها بچه‌ای برای همبازی شدن نداشتند، بلکه از وجود ما هم دل‌خوش نبودند. پنجره‌ای که رو به خیابان شلوغ باز می‌شد بسیار سرگرم کننده بود و دوری از ایوان بزرگ را تحمل‌پذیرتر می‌کرد. ساعت‌ها از آن بالا به مردم و ماشین‌هایشان نگاه می‌کردم. هدف گیری می‌کردم و تف می‌انداختم روی سر مردم. هیچوقت هم به هدف نمی‌خورد. محاسبه‌ی سرعت شخص و سرعت و جهت باد و ارتفاع ساختمان، برایم کار سختی بود. ماشین‌های مدل بالا را تا آنجا که در دیدرسم بودند نگاه می‌کردم. گاهی از لبه‌ی پنجره به بیرون خم می‌شدم تا بیشتر ببینمشان. محرم‌ها دسته‌ها را نگاه می‌کردم. تصادف‌ که می‌شد، صبر می‌کردم تا پلیس بیاید. دم همان پنجره بود که برای اولین بار به خودکشی فکر کردم. فکر کردم اگر از این پنجره بپرم پایین می‌میرم یا نه. اگر یک روز خواستم خودکشی کنم از اینجا بپرم یا یک‌ جای بلندتر.
یک شب در آن خیابان، درست زیر پنجره‌، تصادف سختی شد. ساعت از نیمه شب گذشته بود. صدای جیغ ترمز آنقدر طولانی بود که با شک می‌شد گفت صدای ترمز است. صدای برخورد آن‌قدر شدید بود که فکر می‌کردی در آشپزخانه یک چیزی منفجر شد. یک پیکان سفید با مردی جوان، شاید بیست و چند ساله، تصادف کرده بود. دویدم دم پنجره و آخرین تکان‌های بدن خودآلودش را دیدم. به پشت غلتید و دیگر حرکت نکرد. مردم کمی که در آن ساعت از شب در خیابان بودند جمع شدند. پلیس آمد، آمبولانس آمد. مردم روی سر مرد مرده پول می‌ریختند. یک نفر که کاپشن سیاه داشت و دستکش پلاستیکی هم دستش بود جنازه را روی برانکار گذاشت و فقط آن لحظه که او را داخل آمبولانس می‌گذاشتند، دوباره دیدمش. نمی‌شد راحت دید. دیگر شلوغ شده بود. آمبولانس رفت. پلیس رفت. مردم متفرق شدند. تا نزدیکی‌های صبح به آسفالت نگاه می‌کردم که روی آن لکه‌ای بزرگ و قرمز رنگ بود.
وقتی خوابیدم، خواب دیدم که وسط خیابان سنگ مرمری‌ام را سُر می‌دهم و میان خون‌های کف آسفالت شالاپ شالاپ لِی‌لِی بازی می‌کنم. یک آمبولانس آمد و یک آقا با کاپشن سیاه و دستکش پلاستیکی تمام خون‌ها را تی کشید و تمیز کرد و سنگ مرا هم با خودش برد. گریه‌ می‌کردم و سنگم را می‌خواستم.
صبح که دوباره پشت پنجره رفتم، آسفالت هنوز همان رنگی بود، شاید کمی تیره‌تر ولی آدم‌ها و ماشین‌ها، چه مدل بالا چه اوراقی، بی‌تفاوت می‌گذشتند. انگار هیچ برایشان اهمیت نداشت که آسفالت چه رنگی است. زندگی با بی‌رحمی تمام، ادامه داشت. تا مدت‌ها، چند بار در روز، از پنجره‌ی طبقه‌ی سوم ساختمان قدیمی به زندگی نگاه می‌کردم که از روی لکه‌ی بزرگ رد می‌شود، و تف می‌انداختم.