نایافت یاران

تنها بودن تا دو-سه روز خوب است. دوست دارم به حال خودم باشم و کسی دور و برم نپلکد. دوست دارم یک بعدازظهر ببینم دهانم خشک شده، بس بازش نکرده‏ام برای حرف زدن. دوست دارم برای خودم ناهار درست کنم و با لذت بخورم. وقتی بقیه‏ی خانواده هم هستند گاهی ناهار درست کردن به عهده‏ی من است، اما در آن صورت مجبورم سلیقه‏ی بقیه را هم در نظر بگیرم. من دوست دارم ماکارونی را پر از قارچ و فلفل دلمه‏ای کنم و پیازهایش را خیلی خیلی ریز کنم. من دوست دارم برای خودم چای هل و دارچین دم کنم. راویان معتبر گفته‏اند بعد از سیگار خیلی می‏چسبد. دوست دارم همان طور که مشغول کار و بار خودم هستم بفهمم خانه تاریک است و تنها چراغ ِ روشن، چراغ اتاق من است و باید بروم مهتابی هال را روشن کنم. من دوست دارم هر وقت که دلم خواست، هر چیزی که دلم خواست، با هر ولومی که دلم خواست گوش کنم و این در تنهایی میسر است.

اما خب... همان طور که در ابتدای بند اول گفتم، برای دو-سه روز این‏ها را دوست دارم. از قدیم گفته‏اند کتاب بهترین دوست است. فیلم خوب هم می‏تواند مثل کتاب بهترین دوست باشد. اما این لعنتی‏ها فقط زر می‏زنند. گوش نمی‏دهند که بفهمند دردت چیست. هیچ شده کتابی به چشم‏هایت نگاه کند؟ هیچ شده فیلمی به تو لبخند بزند؟ کتاب و فیلم را نمی‏شود در آغوش گرفت. نمی‏شود بوسیدشان. دست آن‏ها گرم نیست. اصلاً مگر دست دارند؟ همنشینی با این دوست‏ها تا دو-سه روز خوب است. بعد از آن خسته می‏شوم از اینکه تنها چای هل و دارچینم را بنوشم. دلم می‏خواهد کتابم مرا ببوسد. DVD را که بیرون می‏آورم، آرام بزند به بازویم و بگوید "چطوری؟" اما هیچ کدام از این کارها از این دوستان بی‏عرضه بر نمی‏آید. یک آدم می‏خواهم. راستی امروز روز تولد یکی از دوستان دوران دبیرستانم است. تلفن را بر می‏دارم. پدرش می‏گوید بیرون است. به موبایلش زنگ نمی‏زنم. اگر بیرون است، لابد نمی‏تواند زیاد صحبت کند. به یکی از دوستان دیگر SMS می‏دهم که یک کافه‏ای برویم با هم. می‏گوید پنجشنبه برویم که بقیه‏ی بر و بچ هم بتوانند بیایند. می‏گویم ok و به چند نفر دیگر هم SMS می‏دهم که پنجشنبه، فلان ساعت، فلان جا. خب... حالا چی؟ حالا باز خودم هستم و خودم. تنهایی از دو-سه روز رد کرده، و روی میزم پر از فنجان‏های خالی است. چراغ هال خاموش است. کتاب‏های بی‏جان ریخته‏اند روی زمین. هیچکدامشان به ...شان هم نیست که دارم از تنهایی می‏میرم. شروع می‏کنم به نوشتن از چراغ هال که خاموش است و چای هل و دارچین و از دوستانی که نیستند و من که مهجورم از نبودن‏هایی که شاید می‏توانستند باشند. چند دقیقه پیش یک جمله‏ی عجیب از خودم شنیدم. "کی می‏شه کلاس‏ها شروع بشه و بریم دانشگاه".

بهتر است به آن دوستم که بیرون است SMS بدهم و بپرسم که کی می‏رسد خانه. اگر خانه نبود به مادرم تلفن کنم و بپرسم کی می‏آیند خانه. بپرسم تیروئیدش چطور است؟ گراهام بل، خدا خیرت دهاد. باید بروم چراغ هال را روشن کنم و این فنجان‏ها را در سینک ظرف‏شویی بگذارم. بازم چای می‏خواهم. باید کتری را پر از آب کنم تا جوش بیاید. بعد چای و هل و چوب دارچین را در قوری بریزم.

------------------------------------------------------------
+ یک ماهی می شه که لغت نامه ی دهخدا فیلـ. تر. آخه ینی چی؟