حیف هفت تا پادشاه که فراموش شوند

شهریور امسال بهترین شهریور عمرم بود. بیکار بودم. زبان می‌خواندم که حظ کنم. روزی سی دقیقه با الپتیکال ورزش می‌کردم. یک تمرین‌هایی را انجام می‌دادم که تقریباً روزانه یک-دو ساعت مدیتیشن می‌خواست. تصمیم داشتم بعد از تمام شدن دوره‌اش درباره‌ی آن بنویسم که تمامش نکردم. اواخر تابستان بود و با آمدن مهر دوستانم می‌رفتند دانشگاه‌شان و دور می‌شدیم، پس تراکم قرارهای بیرون و مهمانی‌های دوستانه‌مان در تقویم،  بیشتر از وقت‌های دیگر بود. روزها عالی می‌گذشت و بهترین قسمت‌ش دوازده نیمه شب تا چهار صبح بود. آدم مذهبی نیستم؛ اما حس می‌کنم شب‌های ماه رمضان بیدار ماندنش لطف دیگری دارد. بیدار می‌ماندم… چایی پشت چایی... کمتر درحال وبگردی و بیشتر در حال کتاب خواندن. سکوت و خلوتی شب و ژستی که گرفته بودم –با چای و کتاب، چهارزانو در آشپزخانه- انگار کیفیت چیزی را که می‌خواندم صد برابر می‌کرد.

صدای اعتراض خانواده درآمده بود. نمی‌دانم چرا؟ من که سروصدایی تولید نمی‌کردم که بخواهد خوابشان را به‌هم بزند. پدرم یواشکی به مادرم می‌گفت که این دختر چرا شبا بیداره و مادرم به من می‌گفت، این که نشد زندگی. بحث‌مان به نتیجه نمی‌رسید. آخرش با این توافق تمام می‌شد که چند روز دیگر دانشگاه من شروع می‌شود و بخواهم یا نخواهم باید صبح زود بیدار شوم. پس مجبور می‌شوم شب زود بخوابم. این چند روز عیش مرا به هم نزنند لطفاً. قضیه موقتاً حل می‌شد تا دو-سه شب بعد که این مکالمه تکرار شود.

نزدیک چهار ماه از آن شهریور طلایی می‌گذرد و من هنوز در سودای آن شب‌های غرق شده در چای بیدار می‌مانم؛ با این تفاوت که اغلب صبح زود بیدار می‌شوم. گاهی سر کلاس احساس خستگی می‌کنم، گاهی هم نه. تعجب می‌کنم که چرا خسته نیستم. بعد یکهو می‌بینم مثلاً در چهل و هشت ساعت شش ساعت خوابیده‌ام و باز هم خسته نیستم. حدود ساعت شش عصر کمی احساس سردرد می‌کنم. می‌روم یک چرت بزنم، که هفت صبح فردا بیدار می‌شوم.

وقت‌هایی که خستگی، سر کلاس سراغم بیاید، شکنجه‌ی مسلم است. عادت دارم ردیف جلو بنشینم. نه اینکه از این خرخوان‌ها باشم. عقب که باشم هیچی نمی‌فهمم. بعد سیستم بیولوژیک محترم بدنم یاد خواب‌های ندیده‌اش می‌افتد و انتقام گرفتن‌اش گل می‌کند. چشم در چشم استاد یه‌وری می‌شوم و مدادم از دستم می‌افتد. همان طور که دارد نگاهم می‌کند چشم‌هایم را می‌بندم و به خواب چند ثانیه‌ای فرو می‌روم. چندبار خواب هم دیده‌ام. خمیازه‌های مککر که دیگر حکایت خودش را دارد.

از این وضع واقعاً متاسفم، نه به خاطر خواب‌های دوازده ساعته یا افتادن مداد از دستم. بلکه به خاطر آن چند دقیقه‌ی قبل از خواب و به خاطر رویاهایی که فراموش‌شان می‌کنم. بله، فقط به خاطر همین‌ها.

با این اوضاع وقتی به رخت‌خواب می‌روم، هنوز سرم به بالش نرسیده هفت تا پادشاه را در خواب دیده‌ام. خستگی بدون برنامه و ناگهانی می‌آید و تا سه شماره بیشتر بیدارم نمی‌گذارد. بنابراین آن خیالبافی‌هایی که مردم قبل از خواب رفتن دارند را ندارم. یکی از بهترین قسمت‌های زندگی همین فکر و خیال تخت‌خوابی است. فکر روزی که گذشت و فردای نیامده. فکر یار و دیار، شب آدمی را می‌سازد.

خیلی وقت‌ها با عجله و هول‌هولکی بیدار می‌شوم و فرصت ریویوی خوابم را ندارم، چه برسد به نوشتن‌اش. پس آن هفت‌تا پادشاه که وقتی سرم بین هوا و زمین بود می‌دیم‌شان را یادم نمی‌آید. کیفیت خواب پایین است. حیف خواب‌هایی که فراموش می‌شوند. چقدر بعضی‌هایشان قصه‌ی خوبی دارند. حتا می‌توانند سوژه‌ی نوشته‌ی تخیلی باشند. اصلاً آدمی روزش را به خواب دیشب‌ش زنده است. حیف روزهایی که مرده باشم. حیف فراموش کردن. حیف خیال بافتن‌های دوازده شب.

ساعت سه و پنجاه و دو دقیقه است. احتمالاً در راه رسیدن به تخت‌خواب بیافتم و روی زمین ولو شوم و از سرما به خودم بپیچم، بدون اینکه لحظه‌ای به کسی، به چیزی فکر کرده باشم. ساعت ده صبح فردا بیدار شوم، بی آنکه رویای کودک موسیاه که کنار جاده بابونه می‌چید را، یادم بیاید.