جیب لباس پلوخوری

دو عکس پیدا کرده‌ام که برای خیلی وقت پیش است و تا الآن آن‌ها را ندیده بودم. یکی برای عروسی دخترعمه‌ام. نشسته‌ام بغل‌دست عروس و خودم را گرفته‌ام، انگار که از دماغ فیل افتاده باشم. لباس عروسی دخترعمه‌ام آستین پفی است. آن روزها مُد بود. تاج روی سرش هم خیلی بزرگ است. این هم آن روزها مُد بود. ناخن‌هایش را لاک نزده، نمی‌دانم چرا. به دوربین هم نگاه نمی‌کند. من صاف زُل زده‌ام به دوربین و همچنان فکر می‌کنم از دماغ فیلی، جایی افتاده باشم. لباس پلوخوری‌هایم را پوشیده‌ام و لباسم از ساتن سفید است و یقه‌اش تور دارد. لاک قرمز زده‌ام به ناخن‌ها. دارم شوق و ذوقم را پنهان می‌کنم؛ معلوم است.

یک عکس دیگر برای جشن تکلیف است که مدرسه‌ برایمان برگزار کرد. در نمازخانه‌ی دبستان‌مان با چادر و مقنعه‌ی سفید ایستاده‌ام؛ با یک شاخه گل داوودی زرد در دست راست، و یک جلد نهج‌البلاغه در دست چپ. یادم می‌آید که مدیرمان آمد و این عکس را گرفت. گفت بخند. خندیدم. آن روز هدیه‌ی کادوپیچ شده‌ی بزرگ و سنگینی به همه‌مان دادند. تا خانه طاقت نیاوردم و همانجا بازش کردم. خودتان تصور کنید که یک بچه‌ی نه ساله وقتی توسط یک کادوی گنده، سورپرایز شده و دل توی دلش نبوده تا آن را بگیرد و بازش کند؛ بعد با عجله کاغذ کادو را کنده و با یک نهج‌البلاغه روبرو شده، دقیقاً چه حالی داشته و قیافه‌اش چه شکلی شده. در این عکس هم مثل قبلی دارم یک چیزهایی را پنهان می‌کنم. لبخند خیلی مصنوعی است.

این‌ها را که می‌بینم دلم یک‌جورایی برای خودم می‌سوزد. فکر کنم همان روزها که غم و شادی‌ام را جایی پنهان کردم، گم‌ شدند. حالا هر چه می‌گردم نیستند. یادم نمی‌آید کجا گذاشتم‌شان. شاید در اسباب‌کشی‌ها گم شدند. شاید مادرم با یک مشت خرت و پرت دیگر رد کرده، رفته. شاید در زیرزمین باشد. شاید هم در جیب لباس پلوخوری بچگی‌ام مانده باشد و ندانسته و نفهمیده در ماشین لباس‌شویی، با آب و کف آمیخته باشد و هی چرخیده باشد و هی چرخیده باشد و هی چرخیده باشد و… آخ که چه اشتباه دنبالشان می‌گشتم. باید لباس پلوخوری بچگی‌هایم را پیدا کنم.