بین دوتا کلید کیبورد

یکی از دوستان زنگ زده که جمعه یک قرار و مداری گذاشته‌اند با بر و بچه‌های دانشگاه که برویم منشور کوروش را ببینیم. منشور کوروش مگر دیدنی است؟ خواندنی بود که خواندیم. می‌گوید تا امشب خبرش را بدهم که می‌روم یا نه، خبرش! حال نداریم. آن هفته امتحان داریم. مقداری درس مانده که نخواندیم. مقداری جزوه‌ی دوست و آشنا و در و همسایه پیشمان است که باید رونویسی کنیم و پس بدهیم. چندتا پی‌دی‌اف است که هنوز درست نمی‌دانیم چه کار، ولی یک‌کاریش باید بکنیم. یک چیزهایی هست که باید بخوانیم و یک چیزهایی هم هست که باید بنویسیم.

آخخخخ این خواندن و نوشتن مثلن تفریح است و می‌خواهیم به خودمان جایزه بدهیم. بعد می‌گوییم تا فلان تمرین را انجام نداده‌ایم نباید سراغ نوشتن و خواندن برویم. بعد آن تمرین‌ها را انجام نمی‌دهیم. بعد آن جایزه‌ها هم، که در نوع خود وظیفه و تکلیف بودند، مالیده می‌شود می‌رود پی کارش. روزها هم که کوتاه شده تا چشم به هم بزنی نیمه‌شب است و روزت تمام شده و تا به خودت بیایی می‌بینی نشسته‌ای و داری گودر صفر می‌کنی. مقامات تهدید می‌کنند که دیگر شارژ ای‌دی‌اس‌ال‌ را نمی‌دهند. این جور موقع‌ها برای فردایمان برنامه می‌ریزیم که کور شویم اگر فلان کار و بهمان کار را نکنیم. فردایمان هم همین بساط است. یک‌کمی بهتر، یک‌کمی بدتر.

خسته می‌شویم. کار خاصی نکرده‌ایم ولی خسته هم هستیم. وسط این قاراش‌میش آلبوم جدید کیوسک را گوش می‌کنیم و سر یکی-دو ترک کف می‌زنیم برای دست‌اندرکاران. بعضی تیکه‌هایش را دوبار گوش می‌کنیم که خوب ملتفت شویم.

چقدر هوا سرد شده. اعتدال پاییزی را دوست داشتیم. ننه سرما صبر کن. کجا داری می‌آیی؟ هنوز پاییزمان مانده. هنوز فرصت نکرده‌ایم بزنیم با پاهایمان خاراچ خاراچ برگ‌ها را خرد کنیم. صبر کن. نیا. حوصله‌ی یخ کردن انگشت‌هایمان را نداریم. ننه سرما دارد یکی از انگشت‌هایش را نشانمان می‌دهد. اشتباه نکنید. آن انگشتی که شما فکر کردید نبود.

هنوز مانده. این پست قرار نبود به این کوتاهی باشد. نمی‌دانم آن دو-سه پاراگراف یهو کجا غیبشان زد. گوشه کنارها را می‌گردم؛ نیستند. فقط همین‌ها نبود. یک چیزهای خوبی هم بود. اینقدرها هم همه‌چیز خاکستری نیست. نمی‌دانم کجا گذاشتمشان… یکی پیدا کردم. بین دوتا کلید کیبورد گیر کرده بود. بگذار ببینم… اوه، بهتر است همان‌جا بماند.