باشد که غمباد نشود

ادبیات و زبان عمومی را ترم یک پاس کردم و زبان تخصصی را ترم دو و تمام. پرونده‌ی ادبیات و زبان در دروس دانشگاهی‌ام بسته شد و رفت پی کارش.

دبیرستان که بودیم حداقل هر سال ادبیات داشتیم. با خودم فکر می‌کنم که چقدر خوب می‌شد که در درس‌هایمان نقاشی و انشا هم داشتیم. این دو درس خلاقیت آدم را تقویت می‌کند. از این فکرم خنده‌ام می‌گیرد. در دبیرستان هم که یک نیمچه انشا در کتاب زبان فارسی داشتیم نادیده گرفته می‌شد. مگر ما مسخره‌ی مردم بودیم که انگشت بالا بگیریم و برویم پای تخته انشا بخوانیم! ما کارهای مهم‌تری داشتیم، مثل تست زدن و حفظ کردن جدول مندلیف. آن روزها جدول مندلیف را بلد بودم، با ویژگی‌ها و خصلت‌هایی که از این ور به آن ور زیاد می‌شد، یا از آن ور به این ور کم می‌شد، با یک عالمه استثنا که با وسواس حفظ شان کرده بودم. هوووم حالا... نمی‌دانم، گمان کنم هیدروژن، آن بالا، سمت چپ بود. اما خوب یادم هست، آن سوال خودآزمایی را که در کتاب زبان فارسی دوم دبیرستان بود؛ همان که می‌گفت درباره‌ی این تصویر یک بند بنویسید. یک بند نوشتم. یادم هست که فکر کردم با دیدن این سپیدارها و جوی باریکی که میانشان روان شده چه حسی دست می‌دهد، چه بوهایی آنجا می‌آید، حتماً بوی گرده‌ی گل و چوب و برگ‌های در حال پوسیدن، و چه حسی دست می‌دهد که یک پیرمرد عصازنان از آنجا رد شود. درست نمی‌دانم که اصلاً معلم‌مان آن روز خودآزمایی‌ها را نگاه کرد یا نه، اما گمان نکنم نگاه کرده باشد، چون ما کارهای خیلی مهم‌تری داشتیم و به این بچه بازی‌ها نمی‌رسیدیم.

هیچ خاطرم نیست که سر تست‌های کدام درس بودم که روی کاغذ چرک‌نویسم، همان که قرار بود رویش کسرها را ساده کنم، شروع کردم نوشتن که "من چه کنم؟ تو خودت میل جدایی داشتی/ من چه کنم؟ تو خودت قصد رهایی داشتی/ دیوونه‌ی من/ تا زوده برگرد/ این آشیونه/ نگذار بشه سرد" حقیقت‌ش این است که من در تمام سال‌های عمرم، پنج دقیقه هم مهستی گوش نداده‌ام، حالا این یکی از کجا پیدایش شد، کسی چه می‌داند.

دلم هوای کلاس ادبیات کرده. با یک استاد باحال. باحال ها! کاش به جای تفسیر موضوعی نهج‌البلاغه و آیین و اندیشه1 و 2 و انقلاب، چهارتا واحد ادبیات بیشتر داشتیم. دو تا واحد زبان بیشتر.

این‌ها را می‌گویم که غمباد نشود. دیدم همه غرهای اول مهر شان را زده‌اند و مانده‌ام من. وگرنه جواب دندان شکنی وجود دارد و آن این است: تو که اینقدر روحیه‌ات اینجوری است، مگر کسی مجبورت کرد که بیایی و این رشته را بخوانی؟!

می‌توانستم بروم رشته‌ی انسانی؟ نه نمی‌توانستم. در درس عربی افتضاح بودم. افتضاح! فاجعه! خنگ دوران!

می‌توانستم بروم رشته‌ی تجربی؟ نع! چون جیگرش را نداشتم که قلب گوسفند را در دستم بگیرم و کره‌ی چشم گاو را با کاتر به دو نیم کنم. بنابراین تنها راه باقی مانده را انتخاب کردم. رشته‌ی ریاضی-فیزیک، که اتفاقاً بسیار باب میل پدر و مادر و فک و فامیل و در و همسایه و دوست و آشنا هم بود. فیزیک کمی امیدوارم می‌کرد. دوستش داشتم و در این درس قوی بودم. چرخ زمان چرخید تا وقت انتخاب رشته و دانشگاه رسید که به مشاورم گفتم رشته‌ی خاصی مد نظرم نیست و هر کدام که بازار کارش بهتر است خودش برایم انتخاب کند.

آخرش هم یک رشته‌ای قبول شدم که باب میل اشخاص کذایی هست بحمدالله!

خلاصه این می‌شود که بعضی وقت‌ها، که در تریای دانشگاه نشسته‌ام و تی‌بگ‌ام را در لیوان یونولیتی غرق می‌کنم، به گذشته و حال و آینده‌ام فکر می‌کنم و دست آخر به این سوال می‌رسم که: "من اینجا چه غلطی می‌کنم؟" وقتی به این سوال رسیده‌ام که لیوان یونولیتی خالی شده و بهتر است بروم به کلاس بعدی و در ردیف جلو جا بگیرم، چون زود پر می‌شود.