حالت ِ درد

چون صحّت‏شان داد و فراغت، از ایشان آن یقین باز رفت و خیال‏اندیشی باز آمد. می‏گویند خداوندا، آن چه حالت بود که به صِدق، ما تو را می‏خواندیم در آن کُنج ِ زندان -با هزار قُل هُوَ الله بی ملامت- که حاجات روا کردی؟ اکنون ما بیرون زندان، هم‏چنان مُحتاجیم که اندرون ِ زندان بودیم تا ما را از این زندان ِ عالَم ِ ظُلمانی بیرون آری به عالَم ِ انبیا که نورانی ست. اکنون، چرا ما را همان اخلاص، برون ِ زندان و برون ِ حالت ِ درد، نمی‏آید؟ هزار خیال فرود می‏آید که عَجَب. فایده کند یا نکند؟ و تاثیرِ این خیال هزار کاهلی و ملامت می‏دهد. آن یقین ِ خیال سوز کو؟

 مولانا جلال‏الدّین محمد بلخی / فیه ما فیه