مزمور نودویکم، از مزامیر حضرت داوود

آنکه در ستر حضرت اعلی نشسته است، زیر سایه‌ی قادر مطلق ساکن خواهد بود. درباره‌ی خداوند می‌گویم که او ملجا و قلعه‌ی من است. و خدای من که بر او توکل دارم. زیرا که او تو را از دام صیاد خواهد رهانید. و از وبای خبیث. به پرهای خود تو را خواهد پوشانید و زیر پرهایش پناه خواهی گرفت. راستی او ترا مجن و سپر خواهد بود. از خوفی در شب نخواهی ترسید و نه از تیری که در روز می‌پرد، و نه از وبایی که در تاریکی می‌خرامد، و نه از طاعونی که وقت ظهر فساد می‌کند. هزار نفر به جانب تو خواهند افتاد، و ده هزار به دست راست تو، لیکن نزد تو نخواهد رسید. فقط به چشمان خود خواهد نگریست، و پاداش شریران را خواهی دید. زیرا گفتی تو ای خداوند ملجای من هستی، و حضرت اعلی را ماوای خویش گردانیده‌ای. هیچ بدی بر تو واقع نخواهد شد. و بلایی نزد خیمه‌ی تو نخواهد رسید، زیرا که فرشتگان خود را درباره‌ی تو امر خواهد فرمود تا در تمامی راه‌هایت تو را حفظ نمایند؛ تو را بر دست‌های خود برخواهند داشت، مبادا پای خود را به سنگ بزنی. بر شیر و افعی پای خواهی نهاد، شیر بچه و اژدها را پایمال خواهی کرد. چونکه به من رغبت دارد او را خواهم رهانید. و چونکه به اسم من عارف است او را سرافراز خواهم ساخت. چون مرا خواند او را اجابت خواهم کرد. من در تنگی با او خواهم بود، و او را نجات داده معزز خواهم ساخت. به طول ایام او را سیر می‌گردانم، و نجات خویش را بدو نشان خواهم داد.