زن

می‏خواهم به مناسبت روز زن چیزی بنویسم، که هنوز نمی‏دانم چیست.

تمایل ندارم آن متن معروف شریعتی که درباره‏ی زن است را اینجا کپی کنم؛ همان که آخرش می‏گوید: "... و این رنج است."

یادم می‏آید وقتی ده-دوازده ساله بودم حسرت می‏خوردم و می‏گفتم کاش من پسر بودم. به خاطر آن‏که اگر پسر بودم، پدرم نمی‏گفت روسری سر کن. یا تی‏شرت نپوش. یا دوچرخه سواری نکن.

زن بودن رنج نیست. محدودیت اما رنج است.

یادم می‏آید پدر بزرگ به من و خواهر و برادر پول می‏داد، به مقدار مساوی و بعد برادر می‏آمد به ما پز می‏داد که "بعدش که شما رفتین آقاجون اینا رو هم به من دااااد!" و چند اسکناس را بین انگشت شست و سبابه‎اش به هم می‏سایید. احساسم جریحه‏دار می‏شد. به سمت پدربزرگ می‏دویدم و می‏گفتم: "راس می‏گه؟" و پدربزرگ به برادر چشم‏غره می‏رفت و من می‏فهمیدم "راس می‏گه!"

زن بودن رنج نیست. تبعیض اما رنج است.

یادم می‏آید، در سن هشت سالگی عموی ناتنی‏ام با مادرم بر سر برتری زن و مرد بحث می‏کردند. همان بحث بیهوده. و عمویم نهج‏البلاغه را برداشت و از روی نص صریح نشانمان داد که: "معاشر الناس ان النساء نواقص الایمان، نواقص العقول، نواقص الحفوظ..." و برای من تلفظ صحیحش را هم گفت و لبخند پیروزمندانه‏ای بر لبانش نقش بست.

زن بودن رنج نیست. تحقیر اما رنج است.

*****

از پشت سر دست‏هایم را دور گردن مادر حلقه می‏کنم و گل مریمی که برایش خریده‏ام روبروی صورتش می‏گیرم...

من (با صدایی شبیه زن ملوان زبل)- دووووووست دارم...

مادر- منم دوست دارم. + بوس

به پروین SMS زدم. تماس نگرفتم چون می‏دانم این روزها سرش خیلی شلوغ است. زنی که بعد از مادرم برای او احترام قائلم و برایم مثل یک الگو است. سعی می‏کنم شبیه او باشم.

"زندگی‏ات سرمشقی‏ست برای آنچه یک زن و یک مادر باید بداند. روز زن مبارک و دوستتون دارم."

*****

هیچ وقت از مناسبت‏ها خوشم نیامده. آن طور که انتظار داری خوب پیش نمی‏رود. ترجیح می‏دهم یک روز عادی، و بدون مناسبت گلی، کتابی، کارت پستالی، به مادری، دوستی، بزرگی، هدیه بدهم...