شمال شدم یا شمال بودم

جایی کنار جاده ایستادیم. رفتند که لوبیا چیتی و فندق بخرند از چند دستفروش که بساط پهن کرده بودند. رفتم سر وقت پیرزنی که سبزی می‏فروخت. لهجه‏ی غلیظ شمالی داشت. به سختی حرف‏هایش را می‏فهمیدم. نصیحت کرد. گفت به حرف مادرم گوش بدهم. گفت به حرف پدرم گوش ندهم. پرسید شوهر دارم. گفتم نه. پرسید درس می‏خوانم. گفتم بله. گفت همان بهتر که شوهر نکنم. گفت همسرش وقتی جوان بوده مرده. از فرزندانش گفت که هر کدام کجا زندگی می‏کنند و شغل‏شان چیست. عاشق این هستم که پیرزنی محلی مثل او را به حرف بگیرم.

دمیدن خورشید، از میان دو کوه پوشیده از درخت، آسمانی که برای چند لحظه صورتی شد؛ زیباترین اتفاق این سفر بود.

عادتی که عادت داشت ماهانه مهمان دلم شود، خلف وعده کرد و زد و ده روز زودتر سوزپرایزم کرد. شیت! حالا موقع‏ش بود؟! از بعضی خوشی‏ها محروم شدم و با بعضی آشنا. (الآن دیگه دارم خیلی زور می‏زنم که نیمه پر لیوان رو ببینم.) وقتی بقیه والیبال بازی می‏کردند، من یک گربه‏ی حامله را که چند ساعتی بود آن دور و بر می‏چرخید نوازش می‏کردم. گربه‏های حامله اجازه نمی‏دهند به آن‏ها دست بزنیم؛ این یکی اما اجازه می‏داد. وقتی بقیه شنا می‏کردند، من پابرهنه و تنها در ساحل قدم می‏زدم. سردی دلپذیر موج‏ها، خاطره‏ایست که از حافظه‏ی پاهایم پاک نمی‏شود.

جاده‏ی فومن به ماسوله، فوق‏العاده بود. دلم می‏سوزد که اسالم-خلخال را ندیدیم. زیاد تعریفش را شنیده بودم.

چند دوست تازه‏ی محلی، ما را از تلکه پول در تالاب انزلی نجات دادند و با قایق‏های خودشان، میان نیلوفرها گرداندن‏مان؛ بدون هیچ منت؛ بدون هیچ آشنایی قبلی. لمس برگ‏های نیلوفر حس خوبی می‏داد. نیلوفر آبی زیبا بود. برگ‏ها شناور بودند. ابروهای قایق‏ران چنگ می‏انداخت به ابرها. پسرک عجیب زیبا بود. یکی از قایق‏ران‏ها می‏گفت آب وقتی بخواهد کسی را بگیرد می‏گیرد. می‏گفت همین تالاب پدر حامد(همان پسر خوشگل) را وقتی حامد شش ماهه بوده گرفته. شناگر ماهری بوده اما آب آشنا و ناآشنا نمی‏شناسد. آب بی‏حیا است.

لمس گوش‏ماهی‏ها آدم را می‏برد به ذهن دریا. نرم‏تن کوچکی که در این خانه‏ی کربنات کلسیمی زندگی می‏کرده و چقدر چرخ خورده از این ور به آن ور شده تا رسیده اینجا، کنار ساحل، بین دو انگشت شست و سبابه‏ی من.

پروانه‏ای روی شیشه‏ی تله‏کابین لاهیجان نشسته بود. نمی‏دانستم زیبایی شهر را ببینم زیر پاهایم یا به آن پروانه خیره شوم، بلکه رازی را برایم فاش کند که شاید شهر از آن حرف نزند.