h...h...help

فردا، ساعت 10صبح، امتحان دارم. و در حال حاضر از شدت دل‏درد نمی‏توانم روی پا بایستم. فعلاً یک عدد ژلوفن خوردم، تا ببینم چه می‏شود.

از این تریبون استفاده کرده، از کلیه‏ی دوستان مستجاب‏الدعوه خواهش می‏کنم.........

(نویسنده قادر به ادامه‏ی نوشتن نیست)

ب.ا.ن (بعد از امتحان نوشت):

3-4 دقیقه دیر می‏سم. نمی‏دانم کجاست و چون امتحان میانترم است، مسلماً در جدول امتحانات پیدایش نمی‏کنم. به آموزش دانشکده می‏روم. مسئول آموزش و منشی‎شان نیستند و عده‎ای دانشجو روبروی آموزش ایستاده‎اند؛ هر یک برای کاری. امتحان شروع شده و دل تو دلم نیست. نمی‏توانم منتظر بمانم. آمدیم و اصلاً نیامد! موبایل همکلاسی‏ها هم که خاموش است. شماره‏ام را می‏دهم به دختری که آن‏جا منتظر است، که اگر کسی آمد misscall بزند. راه می‏افتم در سالن‏ها و در هر کلاسی از پنجره‏ی کوچک روی درش سرک می‏کشم تا شاید آن‏جا باشد. سعی بیهوده‏! misscall می‏زند. می‏روم آموزش. دانشجوهایی که مثل لشکر شکست خورده، با قیافه‎های کسل و یه وری، تا چند دقیقه پیش ولو بودند اطراف در؛ حالا هر کدام به گرگی تبدیل شده بودند که برای زودتر راه افتادن کارشان حاضر بودند همدیگر را بکشند. و در حالی که آقایان پیشتاز این عرصه روی سر و کله‏ی هم می‏پریدند، سعی می‏کردم خودم را به مسئول آموزش نزدیک کنم. به سختی موفق شدم، سوالم را بپرسم.

من- امتحان استاد صاد کجا برگزار شده؟

مسئول آموزش- امتحان داشت مگه امروز؟!

من (متعجب و مستاصل)- بله!!!!

مسئول آموزش- نمی‏دونم!

مملکته داریم؟!

به همان کوشش بیهوده ادامه دادم. همان جستجوی کلاس به کلاس.

یه نفر- خانوم... با صاد امتحان دارین؟

من- بله!

همون نفر- کامپیوتر هستین؟

من- آره! می‏دونید کجاست؟

همون نفر- همین کلاس ِ. این‏جا.

من- مرسی

گیج بودم و حتا قیافه‎اش یادم نمی‏آید.

با همه‏ی این اوصاف، امتحان آنقدر هم که فکر می‏کردم به فـ...فـ...فنا نرفت.

ممنون.