این صفر و یک‏ها

حتا زيباترين كتاب‏ها هم آدم‏ها را تغيير نمي‏دهد. نهايت هنر كتاب اين است كه در نويسنده‏اش تغيير ايجاد كند.

كريستين بوبن / مسیح در شقایق

قرار بود از فید خوان استفاده کنم و همان چیزهایی را که گاهی در آن دفتر زرد رنگ دویست برگ می‏نویسم، اینجا بنویسم. با اسم مستعار شروع کردم تا کسی را نشناسم؛ تا بدون خودسانسوری بنویسم. شش ماه می‏گذرد. قرار نبود هیچکس را ببینم یا صدای هیچکس را از پشت خطوط تلفن بشنوم؛ حتا قرار نبود چت کنم. بعضی‏ها را دیدم، صدای بعضی‏ها را شنیدم. مجازی ماندن، ناشناس ماندن، هلن ِ مای دیز ماندن، به تنهایی مرا راضی نمی‏کرد. کمی دنیای حقیقی این مَجاز را شیرین‏تر می‏کرد. شیرین‏تر کرد.

کمی بیشتر حقیقی بودن، هر چیزی را دلپذیرتر می‏کند.

 

بعضی از نوشته‏هایم را ده بار خواندم، یا بیشتر، پانزده بار. بعد از چند بار خواندنش دیگر انگار از من نبودند. انگار من این‏ها را ننوشته بودم. بار پانزدهم یک غلط املایی می‏دیدم و می‏خواستم از پشت‏بام بپرم پایین. این‏ها همه تجربه‏های جالب و بامزه بودند که از کشف‏شان شگفت‏زده می‏شدم. شگفت‏زده می‏شوم.

 

بعضی وقت‏ها برمی‏گردم و نوشته‏ها را زیر و رو می‏کنم. بعضی‏هایشان را با افتخار می‏خوانم و لذت می‏برم؛ از بعضی‏هایشان حالم به هم می‏خورد و می‏گویم طفلک کسانی که وقت گذاشتند و این‏ها را خواندند! چرا راه دور برویم؛ همین پست قبل! از آن حال به هم زن‏هایش است. لطفاً نگویید که نــــه، خوب بود و اینا؛ این احساس خود ِ من است.

 

قرار بود یک وبلاگ روزنوشتی ِ هویجوری باشد؛ برایم جدی‏تر از آن شد که قرار بود باشد. قرار نبود عکسم بیاید آن بالا، آمد. قرار بود این دنیای صفر و یکی بخش کوچکی از دنیای حقیقی‏ام را شامل شود. نتیجه آن شد که هر طرف نگاه می‏کنم جز صفر و یک چیزی نمی‏بینم. حقیقی بودن را باور نمی‏کنم. اصلاً مگر می‏شود حقیقی بود؟ به دنیایی فکر می‏کنم که حقیقی‏مان به نسبت آنجا مجازی است. حقیقی چیست و مجازی کدام؟ سرآخر فقط صفر و یک می‏ماند از این همه رنگ و طرح و فونت و قالب و دسنگ وسنگ.

 

بعضی وبلاگ‏ها را می‏خوانم، بعضی نوشته‏ها و مقاله‏ها را می‏خوانم و از خودم می‏پرسم تا وقتی این‏ها هستند، من اینجا چه‏کار می‏کنم؟! مردم چرا وقت گرانبهایشان را بگذارند و به جای آن همه نوشته‏های شورانگیز (صفتی که درخور است واقعاً) مای دیز را بخوانند. بعد به این فکر می‏کنم که بالاخره هر کسی یک روزی از یک جایی شروع کرده و همه نویسنده به دنیا نیامده‏اند و همین وبلاگ‏های پیزوری خودمان گاهی شروعی بوده‏اند برای یک استعداد. چرا من یکی از آن استعدادها نباشم؟! شاید باشم. نویسنده‏ی با استعدادی هم که نشدم بی‏بهره نمی‏مانم از نوشتن. آدم راحت می‏شود با نوشتن بعضی چیزها. برمی‏گردی و می‏خوانی. انگار این تو نبودی که این‏ها را نوشت. می‏توانی بهتر کلاهت را قاضی کنی. می‏توانی از دور خودت را نگاه کنی؛ که تحت تاثیر یک فکر مالیخولیایی یا یک رنجش سطحی یا یک جوزدگی کوتاه مدت چیزی را با آب و تاب نوشته‏ای. به کوتاه مدت بودن، بیشتر معتقد می‏شوی.

 

باز طی کَند و کاو نوشته‏های قبلی‏ام؛ می‏بینم در یک دوره‏ی چند روزه یا چند هفته‏ای، بهتر نوشته‏ام. به تاریخ‏شان نگاه می‏کنم و فکر می‏کنم که آن روزها چه ویژگی داشتند که بقیه‏ی روزها نداشتند. یادم می‏آید که سرم بیشتر در کتاب بوده. خیلی جالب است. نوشتن، می‏شود انگیزه‏ی خواندنم. بیشتر بخوانم تا بهتر بنویسم. هیچ لذتی در جهان بالاتر از این نیست که نوشته‏ی خودت را با لبخند یه وری برای بار پانزدهم بخوانی.

 

می‏خواهم معرکه بگیرم و حرف بزنم. آنلاین می‏شوم و چیزی می‏نویسم.
این کلیدهای کیبورد وسوسه برانگیز هستند.

مادرها هم یک‌جور وجه اشتراک با نویسنده‌ها دارند. چیزی را می‌زایند و به پایش می‌نشینند تا ببالد و خودش را نشان دهد. بعد آن چیز می‌شود خودش. چیزی مستقل از آن‌چه او زاییده و راه می‌افتد و می‌رود.

ساسان قهرمان / کافه رنسانس