انسانیم و هر یک جدا از هم و تنها
حضور کسی یا چیزی
حسی
حس ناشناس و مرموز و فریب کاری گاهی...
گاهی...
می گوید تنها نیستی
هنگامی که در میان دوستان هستم و می خندم و می خندانم
چیزی در درونم خالی ست
که گاهی به آن فکر می کنم.
بغضی هست
نمی دانم کجاست؟
از چیست؟
شاید یک سوال است.
وقتی که شعرهای حسین پناهی را می خوانم،
وقتی دستم با کارد میوه خوری می برد،
وقتی که رویم را از نگهبان دانشگاه بر می گردانم تا سلام نکنم،
وقتی در تنهایی برای وبلاگ می نویسم،
وقتی در جمع می خندم،
بغض گلویم را می فشارد.
نمی دانم کجاست؟
از چیست؟
شاید برای این چند روزم باشد،
نه. قبل از آن بود
یا شاید از بیست و سوم خرداد شروع شد، از زمانی که عکس آن جوان را دیدم با پیشانی بند سبز، و صدای لرزان مادرش را شنیدم، و دختری که خون... و چشمانی که خیره مانده بود و بی سو می شد،*
اما نه. قبل از آن بود
وقتی به کودکی ام فکر می کنم، این بغض بود، آسان تر بود، اما بود
شاید از زمان تولد با من زاده شد
نمی دانم
نمی دانم کجاست؟
از چیست؟
شاید یک سوال است
اگر سوال است، این سوال چیست؟
کسی این به من بگوید
دانستن جوابش پیشکش...
آری... گلم، دلم، حرمت نگه دار
کاین اشک ها خون بهای عمر رفته ی من است
سرگذشت کسی که هیچ کس نبود
و همیشه گریه می کرد
بی مجال اندیشه به بغض های خود
تا کی مرا گریه کند؟
تا کِـی؟
و به کدام مرام بمیرد.**
-حسین پناهی-
کتاب می خوانم،
همیشه تسکینم می دهد. همان صفحه ای را باز می کنم که گوشه اش تا خورده و چشم می دوزم به چند خطی که در زمانی نامعلوم زیرش خط کشیده ام:
"بیشتر آدمیان دودل اند، کورمال راه می روند، می لغزند. در کتاب ها جستجو می کنند، نزد زن جستجو می کنند، نزد خدا جستجو می کنند، همه جا در جستجوی آن چیزی هستند که در باطن شان نهفته است..."
این از کتاب "رفیق اعلی" بود. نوشته ی کریستین بوبن.
---------------------------------------------
*...و همان طور که لباس می پوشیدم، در این فکر بودم: «آخرین لحظات زندگی انسان چه شکلی است؟»
آنتوان دوسنت اگزوپری/ خلبان جنگی
۱ نظر:
سلام
بلاخره درک می کنیم که آدم ها در موقع مرگ چه احساسی دارند.
منم یک مدت دنبال یاد گرفتن فرانسه بودم . الان هیچی یادم نیست . هزار مدل زمان و شخص داره. ولی امید وارم موفق باشی.
این بغض را من هم می شناسم. محلش نگذار پر رو می شه.
نقش ونگار
ارسال یک نظر
h.mydays@gmail.com